غمخوار من ! به خانه ی غم ها خوش آمدی

 با من به جمع مردم تنها خوش آمـدی

 بین جماعتی که مرا سنگ می زنند

 می بینمت ، برای تماشا خوش آمدی

 راه نجات از شب گیسوی دوست نیست

 ای من ! به آخرین شب دنیا خوش آمدی ...

 پایان ماجرای دل و عشق روشن است

 ای قایق شکسته به دریا خوش آمدی

 با برف پیری ام سخنی بیش از این نبود

 منت گذاشتی به سر ما خوش آمدی

 ای عشق ، ای عزیز ترین میهمان عمـر

 دیر آمدی به دیدنم اما خوش آمدی ...

خوش باش

خیام اگر ز باده مستی خوش باش

با ماهرخی اگر نشستی خوش باش

چون عاقبت کار جهان نیستی است

انگار که نیستی چو هستی خوش باش

خیام

به خوابی هزار ساله نیازمندم

تا فرسودگی گردن و ساق ها را از یاد ببرم

و عادت حمل درای کهنه ی دل را

از خاطر چشمها و پاها پاک کنم

دیگر هیچ خدایی

از پهنه مرا به گردنه نخواهد رساند

و آسمان غبارآلود این دشت را

طراوت هیچ برفی تازه نخواهد کرد

بر روی ما نگاه خدا خنده می زند،
هر چند ره به ساحل لطفش نبرده ایم.

زیرا چو زاهدان سیه كار خرقه پوش،
پنهان ز دیدگان خدا می نخورده ایم

پیشانی ار ز داغ گناهی سیه شود،بهتر ز داغ مهر نماز از سر ریا.

نام خدا نبردن از آن به كه زیر لب،
بهر فریب خلق بگوئی خدا خدا.

ما را چه غم كه شیخ شبی در میان جمع،
بر رویمان ببست به شادی در بهشت.

او می گشاید … او كه به لطف و صفای خویش،
گوئی كه خاك طینت ما را ز غم سرشت.

توفان طعنه، خنده ی ما را ز لب نشست،
كوهیم و در میانه ی دریا نشسته ایم.

چون سینه جای گوهر یكتای راستیست،
زین رو بموج حادثه تنها نشسته ایم.

مائیم … ما كه طعنه زاهد شنیده ایم،
مائیم … ما كه جامه تقوی دریده ایم؛

زیرا درون جامه بجز پیكر فریب،
زین هادیان راه حقیقت، ندیده ایم!

آن آتشی كه در دل ما شعله می كشید،
گر در میان دامن شیخ اوفتاده بود؛

دیگر بما كه سوخته ایم از شرار عشق،
نام گناهكاره رسوا! نداده بود.

بگذار تا به طعنه بگویند مردمان،
در گوش هم حكایت عشق مدام! ما.

“هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

ثبت است در جریده عالم دوام ما

گریزانم از این مردم كه با من
به ظاهر همدم و یكرنگ هستند
ولی در باطن از فرط حقارت
به دامانم دو صد پیرایه بستند
از این مردم كه تا شعرم شنیدند
برویم چون گلی خوشبو شكفتند
ولی آن دم كه در خلوت نشستند
مرا دیوانه ای بدنام گفتند
دل من ای دل دیوانه من
كه می سوزی از این بیگانگی ها
مكن دیگر ز دست غیر فریاد
خدا را بس كن این دیوانگی ها

فروغ فرخزاد

بع ،بع 

كشتارگاه تهران ،فرهنگسرا شد

گوسفندان ،شاعر

وسلاخ هاي باز نشسته ،منتقد

اين روزها حالم زياد خوب نيست

نمي خواهم براي مجلات تهران شعر بفرستم

همه جا بوي گوسفند مي دهد

حتي اتاق كارم

راستي

((شهرستاني كه مشاهير ندارد قبرستان است))

اين را پشت كاميوني نوشته بود

                                          ـــكه گوسفند مي برد

اگر تشویقی در راه است یا صحنه اکشن تمام سطرها به اکبر اکسیر بر می گردد

من فقط دکمه ها را فشار دام و بس!

آمدي جانم به قربانت ولـــي حـــالا چرا

                                         بــي‌وفا حـــالا كه من افتاده‌ام از پا چرا

 نوشدارويي و بعد از مرگ سهراب آمدي

                                         سنگـدل اين زودتر مي‌خواستي حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فرداي تو نيست

                                         مـن كه يك امروز مهمان توأم، فردا چرا

 نازنينا ما به ناز تو جـــواني داده‌ايـــم

                                         ديــگر اكنون با جوانان ناز كن با ما چرا

وه كه با اين عمرهاي كوته بي‌اعتبـــار

                                         اين‌همه غافل شدن از چون من شيدا چرا

 شور فرهادم به پرسش سر به زير افكنده بود

                                        اي لــــب شيرين جواب تلخ سر بالا چرا

اي شب هجران كه يك دم در تو چشم من نخفت

                                        ايــن قدر با بخت خواب‌آلود من، لالا چرا

 آسمان چون جمع مشتاقان پريشان مي‌كند

                                         درشگـــفتم من نمي‌پــاشد زهم دنيا چرا

 در خزان هجر گل اي بلبل طبع حزين

                                        خامشي شرط وفــاداري بـود، غوغا چرا

شهريارا بي‌حبيب خود نمي‌كردي سفر

                                        اين سفر راه قيــــامت مي‌روي، تنها چرا

آه اگر آزادی سرودی می خواند
کوچک
همچون گلوگاه پرنده ای
هیچ کجا دیواری فرو ریخته برجای نمی ماند
سالیان بسیاری نمی بایست
دریافتی را
که هر ویرانه نشان از غیاب انسانی است ... 

شاملو